De inrichting is nog een beetje kaal, maar nu blijkt dat zij er nog maar kort woont, vorig jaar woonde mevrouw Conradi namelijk nog op zichzelf. Ze was geheel zelfstandig en reed volop auto. Gezondheidsproblemen gooide roet in het eten. Na een lange periode van herstel in een verpleeghuis, woont ze nu gelukkig weer zelfstandig. Weliswaar in een beschutte omgeving, maar wel in haar eigen appartement.
Zelfstandig
“Toen ik hoorde dat er plaats was in WZH Schoorwijk, was ik heel blij dat ik kon verhuizen. Ik vind zelfstandig zijn erg belangrijk. Omdat er nog geen tweekamerappartement beschikbaar was, heb ik eerst even op de eerste etage gewoond, in een eenkamerappartement. Dat was ook mooi. Ik had een prachtig uitzicht op het park en zag dagelijks mensen voorbij lopen. Nu ik op de begane grond woon, heb ik ook een eigen tuintje. Daar ga ik lekker bloemen in zetten”.
Mevrouw Conradi is graag buiten. Ze wandelt graag in het park of gaat naar de winkels aan het Damplein. Daar doet ze haar boodschapjes.
"Het is fijn dat WZH Schoorwijk zo dicht bij de winkels staat. Want ook dat draagt bij aan je zelfstandigheid."
Als kind wilde mevrouw Conradi graag boerin worden. Dat was voor haar moeder echter niet deftig genoeg. Uiteindelijk besloot mevrouw Conradi fysiotherapeute te worden. Dat heeft ze haar hele werkzame leven gedaan, tot ze in 1990 stopte. In haar vrije tijd speelde mevrouw Conradi veel jeu de boules. Ze heeft daar veel vrienden en kennissen aan over gehouden, die haar nog steeds regelmatig opzoeken.
Veel te doen
Toen mevrouw Conradi net in WZH Schoorwijk woonde, was het wel even wennen. “Je hebt het hier best druk. Er wordt namelijk iedere dag iets georganiseerd.” Gelukkig went het snel. Aan de activiteiten die ze leuk vindt, doet ze nu volop mee. Zoals de Indische soos. Mevrouw Conradi is geboren op Surabaya. Haar vader werkte voor Shell en in 1935 is ze met haar familie naar Nederland gekomen.
“Ik was klein toen we naar Nederland kwamen. Van Surabaya weet ik niet meer zoveel. Toch vind ik het heel gezellig bij de Indische soos. Er is iemand die verhalen vertelt van toen, we kijken naar dia’s en er zijn lekkere hapjes en drankjes. Laatst hebben we de Japanse overgave herdacht. Dat was indrukwekkend.” Ook tijdens de geheugenspelletjes is mevrouw Conradi van de partij. “De spelletjes die we doen lijken op die van MAX-geheugentrainer, maar dan minder moeilijk.”
Lekker eten
Samen met haar buurvrouw is mevrouw Conradi dagelijks in het restaurant te vinden. Ze eten samen en dat is gezellig. “Er wordt dagelijks een 3-gangen menu geserveerd. Altijd soep en gevarieerde hoofdgerechten. Naast de aardappels, groente en vlees, kan je ook regelmatig kiezen uit nasi, bami, pasta’s en meer.” Vroeger kookte mevrouw Conradi uitgebreid. Ze hield van koken. “Dat het nu voor je wordt klaargemaakt, is wel heel fijn. Als ik het zelf zou moeten doen, zou het niet meer lukken om iedere dag te koken.”
Inmiddels loopt het aardig richting etenstijd. Mevrouw Conradi en ik lopen samen op naar het restaurant, waar de maaltijd al wordt opgediend. We zeggen elkaar gedag en ik begeef mijzelf naar de uitgang.
Jongste bewoner
Op weg naar buiten word ik nog even langs het appartement van mevrouw Vink geleid. Zij woont op de eerste etage, in een eenkamerappartement zoals mevrouw Conradi beschreef. Of ik daar ook nog even wil kijken…? Ik kom binnen in het mooi ingerichte appartement van mevrouw Vink. Een gezellige vrouw die zelf zegt de benjamin van WZH Schoorwijk te zijn. Samen met een mevrouw op de tweede etage is zij de jongste van allemaal. “Ik heb voor WZH Schoorwijk gekozen omdat ik gezondheidsproblemen heb. Nu gaat het redelijk, maar ik ken ook slechtere periodes. En dan is de gedachte dat er zorg is, zeer geruststellend voor mij.”
Vanwege haar jeugdigheid en jonge leeftijd, was het best wennen in WZH Schoorwijk. Dat had vooral te maken met het teruggaan in ruimte. Ik moest wennen aan mijn eenkamerappartement. Nu ervaar ik dat niet meer zo. Ik ben veel beneden en trek er iedere dag op mijn scootmobiel op uit. Naar de Damlaan, maar ook naar Leidschenhage, het grote winkelcentrum een paar kilometer verwijderd van WZH Schoorwijk. Het is altijd heel gezellig in Leidschenhage. Behalve als mensen zeggen dat ik moet oppassen met mijn scootmobiel, daar houd ik niet van. Want dat doe ik namelijk altijd”.
Ook voor mevrouw Vink is het moment van eten aangebroken. In tegenstelling tot mevrouw Conradi, eet mevrouw Vink niet in het restaurant.
"Mijn buurvrouw en ik vonden het te druk om iedere dag in het restaurant te eten. En alleen eten vonden we ook niet leuk. Dus hebben we gevraagd of we aan het zitje in de gang mogen eten. Dat is nu ons eigen plekje. Gezellig samen!"
Ik laat de twee dames alleen met de soep en begeef mij opnieuw naar de uitgang. Het was een gezellige ochtend, waarin ik kennis heb gemaakt met twee hele leuke dames die de lezers van deze rubriek een blik hebben gegund in het leven binnen WZH Schoorwijk.