Alarmding
Het is geen toeval. ‘Het gebeurt vaker, ik ben niet zo precies.’ Meestal laat ze het erbij. Nu niet. ‘Heel vreemd. Ik stond toch op en hing het alarm om mijn nek.’ Een paar uurtjes later vinden de ambulancebroeders haar op de grond met een slagaderlijke bloeding. Net op tijd, dankzij ‘dat alarmding’. ‘Vijf minuutjes later en ik was er niet meer geweest. Wonderbaarlijk hè?’ Een paar maanden later kan Ien het verhaal gelukkig nog navertellen. Al blijft de verwondering haar achtervolgen waarom ze juist tóen opstond van haar terras om de alarmknop te halen.
Nieuw jasje
Haar herinnering aan toen is nog helder. ‘De ambulance was er heel snel. Een broeder wilde mijn arm afbinden. Hij pakt een schaar om in mijn jasje knippen. Ik zeg nog: “Niet doen, het is net nieuw, ik heb het voor het eerst aan!’’ “Maar mevrouw”, zegt hij, “moet ik uw jasje redden of moet ik ú redden?” Gelijk had hij.’ En weer klinkt er een spontane lach. In het ziekenhuis volgt een zware operatie.
Bulldog Bella
Op haar 86ste woont mevrouw Vuursteen nog zelfstandig. In het appartement in Almere is bulldog Bella (5 jaar) haar enige gezelschap. En meteen de reden dat zij niet vereenzaamt. ‘Je móet eruit met een hond. Vier, vijf keer per dag heb je een loopje, en meteen je frisse lucht. Iedereen maakt een praatje als je een hond hebt. Ik kan het alle ouderen aanraden.’ Net als een abonnement op de personenalarmering van ATA, zegt ze erbij. ‘lk weet niet eens meer hoe lang ik al klant ben. Het zal wel één van de kinderen zijn geweest die erover begonnen is. En een oom van mij die 100 is geworden, had ook een alarmknop. Nee, verplicht hebben de kinderen het mij nooit. Wat dat betreft bemoeien ze zich niet met mij. Heel verstandig, ha ha!’
‘Een stuk geruster’
Annette (62) is één van haar drie kinderen. Ze woont ver weg, in Eindhoven. ‘Nee, moeder laat zich zoiets niet snel aanpraten’, weet ze. ‘We hebben het weleens genoemd. Uiteindelijk heeft ze het toch gedaan. Dat is belangrijk voor ons als kinderen. Je bent er toch een stuk geruster op, ook omdat zij nog zelfstandig woont en altijd in de weer is. Ze doet zelf nog boodschappen, ze vindt het leuk om te koken, in de zomer is ze druk met bloemetjes en plantjes op het terras. En het is niet de eerste keer dat ze gevallen is.’ Ien weet het. En het vergeten van de alarmknop is sindsdien een stuk minder geworden. ‘lk dacht altijd: zo’n ding hoeft niet. Nu heb ik gezien hoe nodig die knop is. Die heeft mijn leven gered. Hoe kan het toch dat ik juist op dát moment, terwijl ik lekker in de zon zit, tóch opsta om het alarm te pakken? Vind je het niet wonderbaarlijk?’